ईराक बाट चिठ्ही आएको छ पुन्टे को ममी लाई!!

प्यारी पुन्टे कि ममी हिमाल जस्तो अटल र सिग्नध माया !!
गनी लेउदा पर्देश को जाउलो खाएको पनि ६ पुगेर ७ बर्ष लागेछ,तिमी सँग बिछोडइएको तिम्रो यो तिम्रो कालु अहिले सम्म कुसल नै छ बस्तुत: जस्का लागि बिपत्ती हरु साह्रै सुलभ छन र परि परि आउछन अर्थात जस्माथि बिपत्ती हरु खनिएका छन तिनिहरु को यस्तै पिडा हुन्छ। हिजै मात्र तिम्रो पत्र पढे पछि उतैतिर बेगिऊ की जस्तो लाग्यो ! यो माया प्रिती भने कुरा पनि कति अचम्म को हुदो रहेछ हगीं ? यो ईराक जस्तो खतरा ठाउमा बाचिएकोछ भने शायद तिम्रो माया ले बाचिएको होला! तिमी देखी टाढा बसेको तिम्रो यो कालु को त बिधी नै बैरी भएको छ र तिमी सम्म पुग्ने सारा बाटा हरु एस्ले थुनुदिएको छ यो जिन्दिगी पनि अब त खोर्सानी र सिर्कनो मध्ये एक रोज्नु लगाएको कैदी जस्तो भए को छ! तेसैले तिमीसँग बसेर, भेटेर भलाकुसारी गर्न येसले पाएको छैन। तरपनी आफ्नै दुब्लोपना, आफ्नै छातीको जलन पिडा अनी आँखा बाट बहिरहने बलिन्द्र आसुँ, मिलनप्रती को उत्सुक्ता र निस्सासिने तातो उक्छबास लाई आत्मसाथ गर्दै तिमी पनि म जस्तै बिरह को आगोमा जलिरहेकी हौली, बर्बर्ती आँखा बाट आसुँ झार्दै हौली अनी कहिले मिलन होला भनी उत्सुक भएकी हौली भन्ने सोचेर मन मनै कल्पेर बसेको छु। अनी यहाँ को खबर हुरु लाई खनि खोस्री साध्ये छैन! कहिले काही हाम्रो रेडीयो ले पनि यहाँको डर् लाग्दो खबर भन्दो हो तेती खेर तिमी मेलापात गएकीहुदी हौ अनी गाउले हुरु ले सुनाउदा होलान तेसैले यहाँको सुरक्षा को बारेमा धेरै कुरा तिमी ले लेखेको रहेछ! हुन पनि हो यहाँ को मुरुभुमी को बालुवा हुरु बंम र बारुद को आगो ले जलेर राता भएका छन् अनी बन्दुक को गोली पड्केको आवाज ले गर्दा कान नै बन्द हुन थालेको छ, बारुद,बंम पड्केको आगो र धुवा को राप ले आँखा को ज्योति पोलिएर तुवालो लागेजस्तो भएको छन! पैसाको लोभ मा परेर आफु लाई भन्दा बढी माया गर्ने मनकी रानि लाई छोडेर आइयो यहाँ बाट भागौ भने सबै नाक हुरु बन्द भएका छन! लाग्छ हामी जस्ता मेहनिती मान्छे ले आफ्नु जन्मभुमी माटोमा मा यसरी रातदिन काम गर्ने हो भने सम्भवत: सुनको खेती उब्जाउन सकिन्छ, हुन पनि हो समय ले आज कहाँ लिएर आएको छ अनी भोली कहाँ लिएर जान्छ समए र परिस्थीती ले जहाँसम्म डोराउछ तेहि सम्म पुग्नु पर्ने रहेछ! पुन्टे की "ममि" तिमी ले ईराक मा अमेरिकन आर्मी ले दिएको सुरक्षा को बापजुद पनि किन दिनहु मान्छे मरिरहन्छन ? भनेर लेखेकी रहेछौ!! बास्तमा सुरक्षा एउटा भ्रम हो येसको जति आयोजना गरे पनि यो असुरछित नै रहन्छ! ढुङगा मात्र ठोस, छ सुरिछित छ अनी धेरै दिन बाँच्न सक्छ! हाम्रो जीवन भनेको फुलेको फुल जस्तै हो हेर त फुले को गुलाब अती कोमल छ र स्पर्स हुन साथ हावाको एक झोका ले पनि उसलाई जमिन मा झार्न सक्छ! फुल येती कोमल हुन्छ कोमल ता नै उस्को आक्रसण हो, जीवन को सौन्दर्य उस्को क्षणभरतामा छ, तेसैले यो देश जति नै खतरा छ तेती नै बस्ने हिम्म्मत जागेर आउछ यहाँ बस्नु को लागि साम्न्यता हामी मुतू अर्थात मर्नु सँग डराउछौ अपरिचित छौ अपरिचित सँग जहीले पनि डर हुदोरहेछ! यो अपरिचिय डर भय बस् (मुर्तु)मर्नुको सम्स्या मा हुने बेहोसीपन हो अधीकान्स ब्यक्ती मर्नेबेलामा बेहोस हुन्छ मुर्तु मा के छ तेसको साक्षात्कार गर्न सक्दैन/ त्यसकारण मुर्तु लाई बोधपुर्बक स्योयम वरण गर्ने लाई सहिद भन्छौ किन उनी हुरु मर्नु देखि डराउदैनन साचो भने हो भने जो मर्नु देखि डराउछ तिनि हुरु कहिले पनि पूर्ण रुपले बाच्न सक्दैनन! सुरक्षा को गहिरो आकान्छा हुने हुरु जीवन को कुनै पनि जोखिम ठाउमा जान सक्दैनन,नत उनीहुरु कुनै भोज,तिर्थ,बर्त,समाहरो,मानै सोतन्त्रपुर्बक जान सक्छन न त एकान्त प्रकृति को रस लिन सक्छन् मान्छे जवानी छ तर जवानी के आएको आभास हुन्छ जान सुरु भैसकेको हुन्छ प्रेम को येत्रो उधगम, आक्र्सक छ किन भने बिबाहा जस्तो यसमा कुनै गेरेन्टि हुदैन तापनि प्रेम लाई आफुमा जिबन्त पाउछौ! बिहे प्रेम भन्दा आक्र्सक लाग्छ तर पनि बिहे ले प्रेम जति पुलक आनन्द दिन सक्दैन पुन्टे की ममी सुरक्षा ले जीवन बाच्ने भए र सस्त्र,अस्त्र,सैन्य र बल ले हुने भए राज दरबार हत्याकान्ड नै हुनेथिएन इन्दिरा गांन्दिको हत्या नै हुनेथिएन जनरल नासिर ले आफ्नै सुरक्षा कर्मीबाट मारिनु पर्ने थिएन तेसैले पुन्टे की ममी मर्ने र बाच्ने मा कुनै औचीत्यो हुदैन! हामी ले भग्वान पर्ति बिस्वास् राखनु पर्छ बिस्वास् र आस्ता बड्दै गएपछी ईच्छा,आकन्क्षा,र अभीलासा हुरु पुरा हुँदै जान्छन संसार यस्तै हो यहाँ सबैलाई सधैं सुखै सुख र सबैलाई सधैं दुखै दु:ख मिलिरहन्न। दु:ख सुख भनेको एउटै पाङ्रा का दुई किनारा झै कैले तल कैले माथि भैरहन्छन । हाम्रा पनि बिछोड र ब्यथा, पिडा का दिन अबस्य बित्नेछन र हामी दुई को मिलन अबस्य हुनेछ तेसै बेला अहिले बिछोड को बेलामा सोचेका र मन मा कल्पेका सारा कुरा लाई हामी सरद रितु को मोहक छटामा मादक चादनि रात मा पुरा गरौला।--अहिले लाई येति नै ......
उही तिम्रो अंगालोभरी को कालु
कृष्ण पोखरेल "बिवस्" मोरङ दुलरी-८

गीत

हिंड्दा हिंड्दै तिमी धेरै थाकेपछी भेट भयो
मैले खुशी अरुसँग साटेपछी भेट भयो

हात थामी हिंडसँगै भनौं आफु अन्तै पुग्ने
एक्लै छोडि निर्दयी झैं बनौं मेरो मन दुख्ने
दोबाटो यो छुट्टीनै पो आँटेपछी भेट भयो
मैले खुशी अरुसँग साटेपछी भेट भयो


तिम्रो पीडा हेर्दा-हेर्दै रोएँछु म थाहा छैन
तिमी अझै दुखी होउ मेरो कुनै चाह छैन
नजिकै छौं किनरा झैं फाटेपछी भेट भयो
मैले खुशी अरुसँग साटेपछी भेट भयो


Dalbir Singh Baraili 'Ghayal'
Abudhabi ,UAE

जीवन डिब्वामा

डिब्वा डिब्वामा थियो जीवन
मैले किस गरिरहने
-यो फोटो
-यो चिी
-यो गिफ्ट
सवै डिब्वामा छन्।


सगँँसगै केहि रहर बाकि छ
-आफनै भावानालाई हुर्किएको हेर्ने
-हेरचाह गर्न सिक्ने एक अर्कालाई
-वलियो रहनेअवलियो बेला।

यो हाइटेकको समयमा
सवैसवै कुरा कृत्रिम बन्न
धेरैबेर लाग्दोरहेनछ।

मलाई रमाउँन धेरैकुरा चाहिएन
-गीतका केहि क्यासेटहरु
-अलिकति वाइन र चिज
-संवेदनसिल केहि कविताहरु
पर्याप्त छन् ।

एउटै वाटो हिड्ने साथीहरु
भने चाहिन्छ।
ती साथीहरुको हल्लासगँ पनी
म रमाउँछु।

डिब्वामा थियो जीवन
केहि छुटेको थिएन
यतिखेरपनि खुसि हुन्छु
डिब्वा छुदाँ नस्टाल्जिक भएर

अचम्म लाग्ने
यो सानो डिब्वामा पनी
कसैको ससाँर अटाउँदोरहेछ ।


० ० ०प्रतिभा बोहरा

तिम्रो नयन

तिम्रो नयन संग
हासो सापटी मागेको
विश्वास गरेन मलाई
तिम्रो नयनले ,भन्छ
तेरो आखामा आशुनै सुहाउछ रे
न अधरमा मुस्कान ,सुहाउछ रे
कस्तो तिम्रो नयन को दृस्टी
मेरो नयन बुझ्न नसक्ने
न पढ्न सक्छ मेरो नयन
न महसुस गर्छ मेरो पीडा
न देख्छ म जलेको
केवल बन्छ रमिते
मेरो दुख को
मेरो आशुको
मेरो जीवन को
लाचारी र विवसता

बिदाइ

तिमी जान्छु भन्छौ
चाडै आउछु भनी बाचा गरेर
म बाटो छेक्न खोज्छु
तर तिम्रो जित हुन्छ
तिमी जान्छौ
बतास सरी
मेरो मन मुटु नै
सुन्यतामा पारेर
म नजाउ भन्छु
तर पनि वाध्यता
म अवाक तिम्रो
बिदाइमा सम्मिलित हुन्छु
अनी
भारी मन लिएर म फर्कन्छु
तिमी सँग पुनर्मिलन हुने आशामा

मलेशियामा नेपाली कामदारहरु अलपत्र

वैदेशिक रोजगारका लागी २६ मेका दिन अघि नेपालबाट मलेशिया उडेका २२ युवकहरु म्ालेशियाको जलान बानटिन क्षेत्रमा अलपत्र परेका छन् । करिब ४ बटा म्यानपावर कम्पनीबाट वैदेशिक रोजगारीका लागी हिडेका उक्त युवकहरु मलेशियाको जलान रोडको बानटिगं भन्ने स्थानमा रहेको Flexitat company मा एक वर्षाको सम्झौता अनुरुप Sadhiskya, Kantipur ,Ideal ,Anjali Manpower company बाट कामका लागी गएको कुरा मलेशियाबाट फोन सम्र्पकमा गंगाराम आर्चायले बताउनु भयो । तर त्यँहा गएपछि उक्त कम्पनीमा नभई अर्को कम्पनीमा लगेपछि उँहाहरु अलपत्रमा परेको आफुहरुलाई जानकारी भएको बताउनु भयो । उँहा लगायत २२ जना नेपालीहरु सोहि कम्पनीमा बसेको तर सो कम्पनीमा खाने वस्ने सुविधा नभएको र एउटै कोठामा कोचिएर वस्नु परेको ज्यादै गर्मी भएको र केहि दिन देखि खान समेत नपाएको र होटलमा खानु पर्ने गुनासो गरेका छन् ।सोहि कम्पनीबाट वाहिर जान नपाउने हुनाले आफुहरुले राजदुतावासमा गई सहयोग लिन नसकेको बताउनु भयो ।
उँहाले बताए अनुसार सो कम्पनी चिनिया भएको र त्यँहा करिब ७०० नेपाली कामदारहरु रहेको तर तिनीहरुको अवस्था भने खराब भएको जानकारी समेत दिनुभयो । सो कम्पनीमा अलपत्र परेका नेपाली गंगा आर्चाय लगायत उँहाको साथीहरुलाई सहयोग गर्नका सम्पर्कका लागी फोन नं ००६०-१६२३९५२७५ गंगा आर्चायलाई सम्र्पक गर्न सक्नु हुनेछ ।
उँहाहरुले पौरखीमा फोन गरि सबैलाई यो समस्याको समाधानका लागी सहयोग एवं पहल गरिदिन अनुरोध गर्नुभएको छ ।
मलेशियामा गंगा राम आचार्य
००६० १६२३९५२७५

Reecha Sharma Tiwari

ब्लु मिमोसा

ब्लु मिमोसा
जस्तो
मधुर सुवास
तिम्रो माया को
तिम्रो जीवन को
ब्लु मिमोसा
र मेरो मायालु
उस्तै उस्तै
रङ्का छन
ब्लु मिमोसा
पारीजात को जीवन
तेसको रङ्हरु
मेरो मायालु को जीवन
तेसैले ब्लु मिमोसा
तिम्रो रङ मा
मेरो माया छ
मेरो जीवन छ
मेरो मायालुको माया छ
मेरो मायालु को जीवन छ
तेसैले त ब्लु मिमोसा
म तिमीलाई
मेरो मायालुलाई
झै माया गर्छु

सहचारी नियुक्त विषयमा आवश्यक न्युनतम आवश्यकता पुरा नगरेको आरोप

सरकारले र्भखर मात्र ६ वटा देशमा श्रम सहचारी नियुक्ती गरकेा छ । यसरी श्रम सहचारी गरिएको देशहरुमा भने दक्षिण कोरिया जापान इजरायल कुवेत ओमान र हङकङ पर्दछन् । यो सँगै करिब १० वटा देशमा श्रम सहचारी नियुक्त भएका छन् ।
सहचारीहरु भएको देशहरुमा दुतावासले र नियोगले त्यँहा रहेका नेपाली कामदारका लागि काम गर्न नभ्याएकोले सहचारी नियुक्त अत्यावश्यक भएकोले नियुक्त गरिएको हो ।
तर पनि यी देशहरुमा नियुक्ती भएका केहि सहचारीहरु के यसै क्षेत्रका विज्ञ वा जानकार व्यक्तिहरु हुन त भन्ने पनि प्रश्न उठेको छ । यसै विषयमा आवश्यक न्युनतम आवश्यकता पुरा नगरेको र जथाभावी नियुक्ती गरिएको आरोप समेत लागेको छ ।

यस कदमले लामो समयदेखि श्रम क्षेत्रमा कार्य गरिररेका कर्मचारीहरुलाई कतै निरुत्साहित त गरेको छैन भन्ने प्रश्न समेत उब्जीएको छ । यसरी सहचारी नियुक्त गर्दा कमसेकम यस विषयमा जानकार व्यक्तिलाई प्रवेश गर्न दिएको खण्डमा पक्कै पनि विदेशमा काम गरिरहेका नेपालीहरुले आफनो समस्या लिएर दतावासमा पुग्दा आवश्यक कदम चाल्न्ा सहयोग गर्ने र उनीहरुको आवाज सुन्ने निकाय दरो भएको खण्डमा समस्या समाधान हुने थियो कि त जसको लागी यस विषय प्रति जानकार रुची भएको र काम छिटो छरितो गर्न सक्ने सहचारी को आवश्यकता पर्ने हुनाले अरु क्षेत्रबाट नियुक्ती गरिएका सहचारीको कार्य दक्षतामा कमी हुन सक्ने सम्भावना रहन्ा जान्छ होला त ?

महिलाहरुका लागि प्रतिबन्ध लगाइएको खाडी मुलुकमा जान वैदेशिक रोजगार विभागको स्वीकृति

महिलाहरुका लागि प्रतिबन्ध लगाइएको खाडी मुलुकमा जान वैदेशिक रोजगार विभागले स्वीकृति दिएको छ । तर हामीले भने वैदेशिक रोजगारमा महिलाहरुलाई संठगीत ठाँउमा बाहेक असंगठित ठाँउमा जान रोक लागाएको सुन्दै आएका छौ ।
त्यसो भएता पनि नेपालको विमानस्थल बाट नै कसरी यी महिलाहरु वैदेशिक रोजगारमा जान लागेका हुन त भन्ने गम्भीर प्रश्न उठेको छ ।
बहराइन जान लागेका बिसमाया तामाङलाई गएको शूक्रबार अध्यागमन विभागले त्रिभूवन विमानस्थलमा रोकेपछि रोजगार विभागको लपारवाही खुलेको हो । उनी विभागको अन्तिम स्वीकृति पाएर घरेलुकामका लागि बहरान जान लागेकी थिइन् ।
अध्यागमनले महिला रोजगारका लागि खाडी क्षेत्र निषेधित छ भन्दै उनलाई विमानस्थलबाटै फिर्ता पठाइदिएको थियो । उनीसँगै राममाया लामाले पनि विभागबाट बहराइन जाने स्वीकृति पाएकी थिइन् । स्रोतअनूसार उपहार हूमन रिसो्रसेजले ल्याएको मागलाई विभागले स्वीकृति दिएको हो ।

सरकारले रोक लगाएको मूलूकमा विभागले अन्तिम स्वीकृति दिएको विषयमा भने विभागका कर्मचारीले व्यवसायीसँगको मिलेमतोका आधारमा यस्तो स्वीकृति दिएको हुनसक्ने देखिन्छ । ।
यो घटनापछि अध्यागमनले खाडी मूलूकमा महिला रोजगारका लागि अन्तिम स्वीकृति दिनू गम्भीर त्रूटी भन्दै गृह र श्रम मन्त्रालयलाई पत्र पठाएको छ । सरकारले सूरक्षा सम्वेदनशीलताका आधारमा महिलालाई घरेलू कामदारका रुपमा खाडी मूलूक पठाउन रोक लगाएको थियो ।

नेपाली महिलाहरु करिब २ लाखको हाराहारीमा खाडी मा घरेलु कामदारका रुपमा काम गरिरहेका छन् । यी सबै महिलाहरु भारतको बाटो हँुदै काम गर्न खाडी छिरेका हुन् । सोझै विमानस्थल प्रयोग गरेर जान नपाउने नियम भएकोले महिलाहरुले वैकल्पीक रुपमा भारतको बाटो प्रयोग गर्दै आएका छन् । यसरी गएका महिलाहरु अनडकुमेन्टेड भएकोले यी महिलाहरुलाई समस्या परेको खण्डमा सहजै रुपमा गएर दुतावासमा भन्न सक्ने स्थिीती भने हुदैन । यसरी कतिपय महिलाहरु शारिरिक तथा मानसिक पीडामा बाँचीरहेका भेटिन्छन् ।
देशको अर्थतन्त्रको भारको समस्या एकातिर यिनै महिलाहरुको मेहेनतको विप्रेषणले समाधान भएको सर्वमान्य छ । तर पनि यो विषयलाई सरकारले गम्भीरताका साथ लिएको भने देखिदैन् । यदि लिँदो हो त सरकारले संयन्त्र बनाएर यो समस्या समाधानको बाटो खोज्दथ्यो कि ?

प्रश्न

यो एक्लोपन

यो निरवता जीवनमा

आखीर कहिले

सम्म किन खुशीहरु

मसँग टाढा टाढा भाग्छन्

किन डराउँछन्

मेरा सपनाहरु

विपना बन्नका लागी ।

आखीर किन

मेरो प्रश्न

मेरो जीवनलाई

भावना

आजकल यो मन किन किन
यस्तो सुन्य भएको
मसानघाट जस्तो चकमन्न् ।
अनी कतै
आफनै मुटुको धडकिन्
रोकिए जस्तो लाग्छ
अधेरी रातमा चिसो बतासले
मनमा छोएर गए जस्तो ।
कतै रिक्त भावनाहरु
रित्तो आशाहरु
आँसुहरु पनि सुकेका
थाम्न नसकेका
यी वग्रेल्ती पीडाहरु
मृत आशाहरु
खण्डहर सपनाहरु ।